Moderne tijd

Met het vermeerderen van wetenschappelijke kennis werd na de Middeleeuwen de twijfel over het werkelijk bestaan van de Eenhoorn groter.
Dat het aan de waarnemer niet altijd duidelijk was welk dier hij nu voor ogen had blijkt wel uit deze beschrijving van Marco Polo:

"Nauwelijks kleiner dan een olifant.
We hebben haar als buffels en voeten als een olifant.
Ze hebben een enkele zwarte hoorn in het midden van hun hoofd…
Hun kop lijkt op dat van een wild zwijn…
Ze verdoen hun tijd het liefst met rollen in modder en slijm.
Ze zijn lelijke bruten om te bekijken.
Ze zijn helemaal niet zoals wij hen beschrijven als dieren die zich laten vangen door maagden, maar juist het tegenovergestelde van dit".

Het moge duidelijk zijn dat hij hier een Neushoorn beschrijft!
Jonathan Curling hield hierover in 1949 een uiteenzetting voor de BBC, welke later op schrift verscheen:

"In de herfst van het verleden jaar (= 1948) vond ik te Parijs op een van die onweerstaanbare boekenstalletjes langs de Seine een oud en sierlijk werk, dat in 1582 te Florence was gedrukt en getiteld was ‘Discorso dell’ Arnico’, door de geleerde doctor en wijsgeer Andrea Bacci.
Deze gelukkige vondst leidde mij naar de Bibliothèque Nationale, waar ik meer dan dertig ernstige verhandelingen aantrof over de Eenhoorn en het nut van dit dier.
De voornaamste daarvan was de ‘Unicornu Observationes Novae’ (1645) door Thomas Bartholinus de Oudere, professor in de anatomie te Kopenhagen, wiens vader Caspar, zowel als zijn gelijknamige zoon, eveneens boeken over ditzelfde onderwerp hebben geschreven.
Zelfs in de lichtgelovige 17de eeuw werd er hier en daar openlijk aan het bestaan van de Eenhoorn getwijfeld.
Maar tegenover iedere ongelovige Thomas stond er een drom van getuigen.
Voor professor Caspar Kirchmayer te Wittenberg stond deze twijfel gelijk met atheïsme. "Overal op de wereld", zo schrijft hij, "hoort men de mening verkondigen, dat de Eenhoorn met de zondvloed is verdwenen...
Wij zullen dit lichtvaardige oordeel rechtzetten en met Gods hulp een middel vinden om aan deze godslastering een einde te maken."

Ook vandaag de dag speelt de eenhoorn een magische rol in de literatuur.
Zo wordt in de literaire reeks van ‘Harry Potter’ de Eenhoorn beschreven als het nobelste dier dat er bestaat, een krachtig magisch wezen wiens zilveren bloed onsterfelijk maakt.