Een Symbool van Zuiverheid
Ergens in een dicht woud in Frankrijk troffen de jagers een Eenhoorn aan.
Met hun speren dreven zij het dier uit zijn leger, om zicht te vermaken met de jacht.
Ten slotte doodden zij het magisch dier om zijn kostbare hoorn.
Eenhoorns waren zo fel en trots dat zij niet levend gevangen konden worden.
Toch meende de nog trotsere stervelingen dat zij het magische dier gevangen konden houden, door zijn beeltenis in prachtige gobelins te verwerken.
In vroegere tijden zo vertelden geleerden, werd er in de wouden een felle strijd geleverd tussen de leeuw en de eenhoorn.
De uitkomst van het gevecht was afhankelijk van het seizoen.
In de lente was de eenhoorn het machtigste, maar wanneer de zomer naderde, moest de eenhoorn buigen voor de leeuw.
Dan trok het dier zich terug en wachtte de volgende lente af, wanneer hij nieuwe kracht ontleende aan de zachte lentebries en opnieuw zijn macht kon doen gelden.
Vroeger, al lang voor Christus, geloofden men zonder twijfel in eenhoorns.
Men dacht ze zelfs soms te zien; een glimp van een paard, wit als parelmoer, in de diepe duisternis van het bos.
Azuurblauwe ogen, en schuwer dan een ree.
En een lange, witte, spiraalvormige hoorn altijd op het midden van hun hoofd...
Op bomen in het bos werden soms vreemde tekens gevonden.
Strepen en punten, die in de bast gekerfd waren.
Men beweerde dat eenhoorns zo tekens doorgaven.
Bovendien kon niemand of bijna niemand een eenhoorn vangen.
Je zag ze alleen als een glimp tussen de bomen, het volgende moment flitste het weg.
In donkere bossen aten de eenhoorns aardbeien, bosbessen, frambozen en munt.
Ook aten ze honing en de zoete wortels van sommige bomen.
Ze kwamen niet alleen in bossen voor, maar over de hele wereld, in zeer winterse gebieden, maar ook zelfs in woestijnen en bergen.
Wanneer een water bevuild was, hoefde een eenhoorn enkel zijn hoef in het water te dopen om het weer kristalhelder te maken!
De eenhoorn kon heel oud worden.
Tweeduizend jaar was niet ongewoon!
In de manen en staart zag men vaak bloemen zitten.
Men dacht dat die bloemen er door vogels in staken, als dank voor de sterke staartharen die ze voor hun nesten konden gebruiken.
De hoorn is nog wel het meest befaamde aan de eenhoorn.
De naam komt daar niet voor niets vandaan; een-hoorn.
Ze hadden een enkele hoorn op hun hoofd.
Deze wordt altijd afgebeeld met groeven/ringen er in, naar men zegt zijn dit ouderdomsringen.
Hetzelfde effect als een boom heeft.
De hoorn is altijd spiraalvormig, en loopt in een punt toe.
De lengte was ongeveer een meter.
Of die hoorn als wapen gebruikt werd?
Niemand weet eigenlijk precies waar die voor diende.
Waarschijnlijk niet als wapen. Het gevaar voor beschadiging was daarvoor te groot.
Maar waarvoor dan...?
Het was in ieder geval een magische hoorn.
Men beweerde dat als je van deze hoorn een beker maakte, je vergif kon drinken zonder dood te gaan.
Het veulen Rond een uur of twaalf, als er geen maan stond, werd het eenhoornveulen geboren.
Het veulen had nog geen hoorn, het zou de moeder verwonden. In plaats daarvan zat op het voorhoofd een harde en ronde wasvormige plek,niet groter dan een gulden.
Zodra de moeder de was weglikte begon de hoorn al te groeien.
Na tien minuten was de hoorn van het veulen al centimeters gegroeid!
Als het veulen één jaar was, was de hoorn al 20 centimeter lang.
Op 500-jarige leeftijd was de hoorn al 50 centimeter lang, en als de eenhoorn ongeveer 1000 jaar oud zou zijn, was de hoorn al tegen een meter lang!
Als de eenhoorn 100 jaar oud was, was hij een volwassen eenhoorn.
Tot zijn 50e levensjaar bleef hij bij zijn moeder zogen, maar daarvoor at hij al lang bessen en honing.
De ogen van het veulen waren blauw, maar tegen zijn eerste levensjaar werden ze zwart.
Na 1000 jaar werden zijn ogen pas azuurblauw, met een lichtroze huid (dus niet de vacht) van ouderdom.
Maar niemand gelooft meer in eenhoorns.
Ze komen enkel nog in sprookjes voor.
Het beetje bewijs wordt bovendien meteen vervaagd.
Zo wordt er bijvoorbeeld beweerd dat er op de ark van Noach een eenhoorn aanwezig was.
Het dier werd echter tegendraads toen de grote overstroming kwam, en riep: "Ik kan toch zwemmen!".
Het volgende ogenblik sprong hij overboord en verdween in de golven...
Daarom zouden er aan het strand wel eens hoorns worden gevonden.
Tegenwoordig weet men echter wel beter.
Die lange hoorns zijn niet van eenhoorns, maar de voortanden van narwals.
Ontdekken Geloof jij toch in eenhoorns?
En wil je er een ontdekken?
Kijk dan heel goed om je heen...
Misschien ziet niemand eenhoorns omdat wij, als jachtige stadsmens tegenwoordig niet goed om ons heen kijken.
Misschien bekijken zij ons van een afstand, met hun azuurblauwe ogen vervuld van wijsheid.
Als je het geluk hebt om een eenhoorn te zien, ben jij wel heel bijzonder.
Ze vertonen zich namelijk alleen aan heel bijzondere mensen.
Maar als jij een van die bijzondere mensen bent, en een eenhoorn ziet, heeft hij jou al eerst gezien.
Ga niet naar hem toe rennen of roepen.
Eenhoorns zijn namelijk heel schuw, en ze zullen dan meteen verschrikt wegspringen, om hem vervolgens nooit meer te zien.
Blijf heel stil staan.
Je kunt niet zomaar de struiken in rennen, je moet bepaalde, zeer oude regels in acht nemen.
-Eenhoorns hebben een zeer gevoelig reukorgaan.
Zij afschuwen sterke luchten als alcohol, parfum en rook.
Waar zij wel dol op zijn, is munt.
Dus als je munt vindt, wrijf je handen en gezicht dan in met deze geurende bladeren.
-Ga het liefst alleen op zoek.
Eenhoorns accepteren bovendien makkelijker kinderen dan volwassenen.
Ze moeten echter niets van honden en paarden weten!
-Ga nooit het bos in in kleding gemaakt van dierlijk materiaal, zoals leer, bont etc.
En zeker geen vlees meenemen!
-Ga niet het bos in met een wapen.
Geen mes, touw, net, of een ander wapen of iets waar je een eenhoorn mee kan vangen.
Neem het zekere voor het onzekere, en vis niet in een meertje waar waarschijnlijk een eenhoorn uit drink (dit zijn altijd kristalheldere meertjes).
Als je hier op let, heb jij misschien het geluk een eenhoorn te ontdekken...
